Desconfianza.

Veño de ler no blog Vaguidades un pós que me fixo reflexionar arredor dalgo que xa levo tempo matinando. Adiando o tema do que é normal ou non... dáme moito que pensar a crecente desconfianza que temos nos demais. Hai xente que di que está fomentada polos medios de comunicación e as súas noticias incesantes de sucesos terroríficas. Non sei...

Hai uns meses tiven un golpiño co coche do traballo nunha recóndita vila de Aragón. Foi moi pouca cousa, o meu nin se decatou e ao outro rompinlle un faro. Deixeille unha nota cos meus datos e teléfono pra facermos o parte ao seguro (volvería pasar polo pobo). O caso é que o homiño chamoume á noitiña todo agradecido por terlle deixado a nota, que o meu comportamento xa non se vía (o 'normal' non é tan usual). Díxome que me esquencera do que pasara, que non fora moito e que o detalle xa pagaba todo. Preguntoume de onde era, en que traballaba...
Quedei pampo, non tanto polo xesto en sí, senon pola miña actitude previa: liscar sen avisar e despois sacárlle fotos aos desperfectos. Non tanto pola bondade allea senon pola desconfianza e insolidariedade propia.
É como cando cheguei a Madrid. Sorpréndíame ver como a xente ía a correr polas escaleiras do Metro, empurrando nos demais, berrandolle ou pondo mala cara. Ao tempo descubrinme facendo o mesmo...