Couto Mixto.

Hoxe chegou aos meus ollos un artigo algo vello do País sobre O Couto Mixto (vía renas). Non é que sexa ningunha xoia nin que conte nada que non se soubera, mais a morriña manda... Como sería se aínda conservaran hoxe a súa ancestral independecia? O galego chegaría á ONU ou a Eurovisión da mao d'O Couto, como o catalán con Andorra? De seguro que había de ser unha locomotora económica e estandarte identitario de primeiro orde. Pero todo quedou en nada ...

Aproveito pra recomendarvos a páxina de Xurxo Lobato, na que hai unha linda galería fotográfica sobre o Couto Mixto, ou o completiño tema de culturagalega.org sobre o mesmo. Máis vencellos acó e acolá (mágoa que a asociación non teña versión en galego... que falarán os veciños?).
E xa postos, tamén aproveito pra reivindicar os pobos promiscuos (Tourem, Soutelinho da Raia e Lama de Arcos). Na miña bisbarra hai aldeas pertencentes a concellos, provincias ou bispados distintos. O caso máis famoso é o d'Os Peares. Mais tamén están Portomourisco, Freixido, Casares, Ponte Navea... Non hai separación nin física nin psicolóxica. E todo un mesmo territorio.
A absurdidade das fronteiras e alfándengas separando o que sempre estivera xunguido, como querendo borrar o noso irmanamento. Xa se sabe que a promiscuidade non lle presta ás mentes ben pensantes, hoxendía e xa daquela...

Xa non viaxo máis por hoxe... :-)