J'arrive.

Xa vou! Así se chama a última producción da compañía de danza de Marta Carrasco, que estreou a tempada do teatro de La Abadía, en Chamberí. Unha especie de homenaxe e/ou resumo dos seus dez anos de traxectoria (ten varios premios Max) estreada na Sala Petita do Teatre Nacional de Catalunya, da que é compañía de danza residente.

Fiquei abraiado coa forza da interpretación dos actores.

conmovido coa expresividade dos sentimentos,

mollado (literalmente, cousas das primeiras fileiras),

sorprendido coa orixinalidade e a forza visual de moitos dos números,

e divertido cos flashes de cabaré surrealista e esperpéntico...

O nexo de unión de toda a obra (máis que danza, no senso de balet, sería mello falar de teatrodanza) e a loucura, a tolemia, en todas as súas expresións. Tolear pódese tolear por amor, por odio, por moitas cousas. Ten esceas que ficarán pra sempre nas miñas retinas, como esta dun número de danza tras dun filme de plástico, cunha forza estética e poética que había tempo que non conseguira ver nun patio de butacas. Recordoume moito ao Berro de Munch.

Houbo unha parágrafo do programa que me chamou a atención:

¿Teñen alma as mulleres?
¿Teñen alma os indios?
¿Teñen alma os animais?
Sempre esta discusión, cando pra min a pregunta había de ser:
¿Quen ten alma e quen non a ten?

Velaí fica no 75 aniversario da 'igualdade'...