O galego non protesta...

emigra. Dicía Castelao. Anos máis tarde, O'Rivas sacou unha variante acorde cos tempos: O galego non protesta, non nace (polo da baixa natalidade). E nin así nos chega... agora o galego non protesta, suicídase (temos unha das taxas máis grandes de suicidios do Estado, 235 no 2003, unha taxa de 9,1 por cada 100.000 habitantes fronte ao 6,2 do conxunto estatal).
Tampouco será pra tanto. Atopei unha explicación. O que pasa é que tentamos defendernos, mais coas armas erradas...

Enquisa...

con moi mala baba (sendo benévolos) é a feita pola Voz estes días na súa web. Tería que pór: 'Apoia que os escolares reciban as súasa clases integramente en galego se así o queren os seus pais, teñen a sorte de que se oferte no seu centro e hai prazas libres?'. A cursiva é o meu engadido...

Nota: se ides ler o comentarios da enquisa, tende a mao un bote de quilo de bicarbonato...

De todos os xeitos quero crer que este vai ser o primeiro chanzo, e pró ano haberá máis e mellor. Que non quede todo en propaganda. Estase facendo máis do que se facía, é certo. Pero tamén é verdade que non se fai nin á velocidade nin do xeito que me gustaría. Quero pensar en positivo. Ten que ser o primeiro paso prá normalización do idioma, que no próximo curso se espalle por todas as comarcas e cidades.

Xa aproveito pra recomendarvos (sobre todo aos novos pais e raparigos) unha excelente web educativa: edugaliza.org.

Couto Mixto.

Hoxe chegou aos meus ollos un artigo algo vello do País sobre O Couto Mixto (vía renas). Non é que sexa ningunha xoia nin que conte nada que non se soubera, mais a morriña manda... Como sería se aínda conservaran hoxe a súa ancestral independecia? O galego chegaría á ONU ou a Eurovisión da mao d'O Couto, como o catalán con Andorra? De seguro que había de ser unha locomotora económica e estandarte identitario de primeiro orde. Pero todo quedou en nada ...

Aproveito pra recomendarvos a páxina de Xurxo Lobato, na que hai unha linda galería fotográfica sobre o Couto Mixto, ou o completiño tema de culturagalega.org sobre o mesmo. Máis vencellos acó e acolá (mágoa que a asociación non teña versión en galego... que falarán os veciños?).
E xa postos, tamén aproveito pra reivindicar os pobos promiscuos (Tourem, Soutelinho da Raia e Lama de Arcos). Na miña bisbarra hai aldeas pertencentes a concellos, provincias ou bispados distintos. O caso máis famoso é o d'Os Peares. Mais tamén están Portomourisco, Freixido, Casares, Ponte Navea... Non hai separación nin física nin psicolóxica. E todo un mesmo territorio.
A absurdidade das fronteiras e alfándengas separando o que sempre estivera xunguido, como querendo borrar o noso irmanamento. Xa se sabe que a promiscuidade non lle presta ás mentes ben pensantes, hoxendía e xa daquela...

Xa non viaxo máis por hoxe... :-)

Viaxes...

Este ano estame tardando máis do aconsellábel a volta á rotina.

Como a falta de pan... velaquí van algunhas viaxes fugaces. Por exemplo un traxecto en tren, de Londón a Brighton en dous minutos (moi boa calidade e con son),

ou de Rugby a Glasgow


será isto o que nos porán no país pra que nos creamos o AVE?

Merrion Sq.

Como tiña un bon rato aproveitei e paseei o centro da cidade. Sorprendeume o tamaño (paséase en dúas patadas) e a disposición (todo casiñas sen grandes predios). Aínda así non gustei demasiado. Moita turistanga, toliños por mirar unha páxina dun fermoso libro e degustar in situ unha cervexa con regusto a café...

Na foto podedes ver unha típica casa de estilo xeorxiano en Merrion Square, un oasis descoñecido e afastado das ordas visitadoras de Colleges Pubs. E de seguido, unhas típicas e tópicas portas destas mesmas casas. A falta de colorido súpleno nas fachadas e mobiliario urbano.

Dublin

Esta é a miña primeira foto das vacacións en Irlanda, nada máis chegar á Búsaras (Estación Central). A miña vella fascinación polas pontes, neste caso de tranvía e sobre o Liffey. O día reciviume como corresponde, chuvia, sol, anubado... Toda unha profecía do clima inclemente desta illa.

Estou a traballar en subir as fotos ao flickr. A ver se lle collo o truco a este trebello. De momento, promete...

A Barbie...

deixa ao Ken seica por un surfista australiano. Puro marketing, vense de saber a verdade... No Brasil, polémica pola exposición fotográfica 'Bárbaras Garotas', da fotógrafa Karin Swchwarz. Todo por amosar á Barbie en poses lésbicas. Despois do persistente ruxe-ruxe da sexualidade do Ken, agora isto! Que mundo este...!

Polo demais, a artista ten algunha cousiña interesante. Un chisco obsesionada pola boneca, non lla traguerían os Reis de meniña :)

Carrabouxo return...

O mellor xeito de comezar a semana...

Publicidade

Canción do vrao.

Con permiso do Iogur de fresa, e mesmo do Projecto, veño de atopar esta nova canción do vrao galego: A Cabritinha, do Quim Barreiros...

Verbena total!

Lumes Nunca Máis

Os berros na distancia contaranse?

Hamán

Eu tamén quero ser "un home libre, un home feliz. Porque se pode ser feliz nesta vida. Hai que selo".

Preciso dunha brisa vespertina pra me retirar a melancolí­a...eu tamén procuro o meu Istambul.

Mitomaní­a

Espléndida e marabillosa páxina, especialmente recomendábel pra mitómanos e fetichistas. Nela poderedes atopar un lote de fotos e esceas dos clásicos do cine escaneadas a alta calidade. Velaí­ van uns exempliños... Non saberí­a parar!

O mito...A mirada penetrante de Orson...

Os ollos e o fume de Bette...

O garbo da í­dem...

As pernas e a voluptusidade da Sofí­a...

O caracter de Ava

As aventuras selvá¡ticas de Tarzán...

A beleza e os almorzos glamurosos da Audrey...

Os sombreiros da Miranda...

Os leotardos e as aventuras de Errol...

A intelixencia Marxista...


Perdoade, poderí­a seguir até mañá :D

Dí­a da Galiza Martir...

Dí­a de reconto de pérdidas, de guerra de cifras, de lamber as feridas... Non vou descobrir nada novo, nin dicir nada que xa non se dixera. Xa outros o fan con máis xeito ca min. Foi unha volta chea de mágoa. Unha dorosa volta ao mundo.
De volta do Porto o fume chegaba deica Viana do Castelo, a autoestrada cortada en Caldas, Compostela cheirando a fume. Dende o bus non daba creto. Hoxe estamos en tempo de análises, de responsabilidades.

Galiza volve ser mártir. Só falta saber dos verdugos (ou non...).

Volta á normalidade...

Voltamos despois dunhas longas (anque curtas!) vacacións, productivas e intensas. Xa vos irei contando polo miúdo as miñas impresións dos curmaos do norte (agora que estreei cámara teño unha reportaxe macanuda!).
Tamén me gustarí­a falar de moitas máis cousas. Da marabillosa tarde compostelá con Marinha e Artipractor. Do meu primeiro Dí­a da Patria de 'adulto' en Compostela. Das miñas pelexas co pésimo transporte público do paí­s...

Pero a volta á 'normalidade' évos moi dura e xa é moito ir soltando estas letras.

Pouco a pouco.

Unha aperta postvacacional a tod@s!

Post apresurado dende Irlanda...

Como vai!
A cousa vai ser rapida, sen tiles e sen enhes, que nestes cibers irlandenses o minuto vai a doblon...

Xa queda pouco pra rematar, volto o mercores! :(
Atras quedara Donegal (vilinha feitinha e boa base pra explorar o norte da republica, boa companha, boas guinness e xente algo rabuda), Doolin (moi rural, un albergue moi xeitoso e uns mochileiros moi amigables), os Cliffs of Moher (turistico de mais pra min), as Illas Aran (unas illas marabillosas, fascinantes, solitarias, salvaxes...), Clifden (apacible, tempo malisimo e paisaxes inhospitas) e Glendalough (hoxe). Este sitio e tremendamente lindo. Ven sendo un val (significa o Val dos dous Lagos en gaelico) verde a mais non poder e cunhas das mais importante ruinas monasticas do pais. O casa e que esta xente chamalle ruinas a calquera pedra ben posta. Iso si, danlle ben publicidade a calquera sitio con algo de historia que tenhen. Mais do que aprender. O caso, unha torre circular do sec. XI, un par de igrexas (o que queda delas, case que non hai igrexas vellas, cousa das guerras de relixion) e todo nun fermosisimo bosque. Ademais hoxe poalla todo o dia. Cheguei o albergue molladinho coma un pito. Isto si que e sentirse coma na casa. Estou facendo un bon feixe de fotos. Estou fascinado cos graveyard (camposantos). Levo unha completa reportaxe de cada un co que me fun atopando. Xa estou a estar canso de tanta vaca, ovella e lago por todos lados. E o meu ingles non mellora nin coa necesidade e coa fame... xa penso que son un caso perdido.

En fin meus, o proximo post dente a casinha, agardo que con fotos e algo mais documentado e con xeito...

aburinho