Bombos...

Nestas semanas (meses!) que estiven 'ausente' fixen unha boa chea quilómetros e de fotos. Como estas...


son da noite do Venres Santo en Calanda. A famosa patria de Buñuel, a medio camiño entre as Serras e as Estepas do Baixo Aragón. Despois dun día chuvioso no que andivemos a procurar por varias vilas os famosos rebumbios destas terras sen éxito, decidimos ficar en Calanda con algo de precaución das masas de turistas. Pero tales masas fuxiran da auga e quedou unha noite enxebre e auténtica. Pouco a pouco ían xuntándose na praza familias enteiras. Durante unha hora non se sentía nin o propio pulso. Era un latexo colectivo... Dá xenio ver aos rapaces competir. Transmisión da tradición en rigoroso directo....

As fotos non lle fan xustiza. Velaí vai algo máis aproximado, aínda que non trema o chan...

Ben é certo que a min o asunto tírame dende a teta...

Praos non entendidos: Aínda que eu son da Mourela pr'acá... encólleseme o sentimento co toque dos da Mourela pr'alá. Se non for pola inscripción dos cintos... coma na casa!

Ou nos ollos ou nos pés, haste parecer a quen es...